Zware kost

Cliché. De dood. Dit klinkt als een onderwerp waar je je als midtwintiger niet aan branden wil.  Ik lag in bed en kon de slaap niet vatten. Waarschijnlijk omdat ik weer een dag had gewerkt bij mijn oude stage en minimaal zeven koppen koffie had gedronken. Als je eenmaal in zo’n ritme zit is dat niet erg. Ik was door drukke studie maanden niet meer gewend aan de hoge kantoorkoffie volumes. Tot zeker half drie ’s nachts proberen de slaap te vatten werd  mijn lot.

Proberen te slapen terwijl je weet dat het niet gaat lukken brengt op gedachten. Er wordt nagedacht over onderwerpen die bepaalde opwinding met zich mee brengt. Dit kan zowel positief (bv: verliefd zijn op een meisje) als negatief (bv: een dispuut met een collega) zijn. In ieder geval niet iets dat je er even bij kan hebben als je wilt slapen. Bij mij kwam de dood op het kussen. Zware kost.

Overlijden. Sterven. Er wordt veel over geschreven, gepraat en nagedacht. Als je de dood Googled leer je dat:  In de Griekse mythologie is Thanatos de belichaming van de dood. In sommige culturen betekend je dubbelganger ontmoeten de dood ontmoeten. En dan hebben we ook nog Magere Hein.
Maar ik weet er niet veel vanaf. Ik dacht ook niet na over wat de dood is tijdens het oeverloos zoeken naar de perfecte positie om door in slaap te vallen. Stil liggen werkt meestal het beste overigens. Mij kwam het besef rond een uur of half één naar binnen dat ik nog nooit een naaste heb verloren. Een persoon in de directe bloedlijn. Een opa of een oma etc. Sterker nog. Ik heb zelfs drie oma’s! (ouders zijn gescheiden en beide hertrouwt)

Helaas gebeurt het bij mijn vrienden wel. Onlangs is de vriend van de moeder van één van mijn beste vrienden overleden. Vreselijk. Een ervaring die je altijd liever kwijt dan rijk bent. Een andere bijzonder goede vriend is al meer dan zes jaar zijn moeder kwijt en weer een andere vriend heeft onlangs  zijn voetbalmaatje moeten begraven. En dan al die vrienden en vriendinnen die in het nabije verleden een opa, oma, tante of oom zijn verloren. Ik kan alleen condoleren en tegelijk kijk en hoor ik hoe zij met het verdriet om gaan. Iedereen doet dit anders. Ik heb geen idee hoe dit moet.

Een paar maanden geleden is de broer van mijn opa gestorven. Hij had het er erg moeilijk mee. Ik heb zijn broer nauwelijks gekend dus ik stond er wat verder vanaf. Maar het verdriet van mijn opa raakte mij. Ik was daarom vanzelfsprekend aanwezig bij de begrafenis. Dit was mijn eerste echte begrafenis. Voor de plechtigheid begon kreeg iedereen de mogelijkheid afscheid te nemen. Dit kon in een kleine vierkante ruimte die grensde aan de zaal waar het definitieve vaarwel zeggen zou plaats vinden. Ik zag een hoop mensen richting de grote zaal lopen. Ik bewoog een beetje met de massa mee in het uitvaartcentrum. Stom besluit. Plots stond ik zelf voor die kist. De broer van opa lag dood in zijn open kist. Opgemaakt, zodat hij een kleurtje had. Hij was per slot van rekening het weekend daarvoor overleden. Ik keek wat weg om maar niet in die kist te hoeven kijken. Ik vroeg mij ook direct af of dit een normale gang van zaken is. Moet je de overledene zien? Kan je verdomme niet direct naar de grote zaal waar de plechtigheid zal plaatsvinden?

Achter mij stonden twee mensen te wachten op hun beurt. Ze hadden nog één wachtende voor hen. Dat was ik. Waarschijnlijk goede vrienden. Hij was DE visboer van het dorp waar hij zijn hele leven heeft gewoond. Ik kende hen uiteraard niet. Zij mij ook niet. Ik draaide me om, keek die twee mensen aan, knikte met mijn hoofd en liep in een versnelde pass richting de deur. De deur waardoor ik deze gruwelijke kamer binnen was gekomen. Links was de grote zaal. Daar wilde ik zijn. Vanaf rechts kwam mijn moeder. Die vroeg zich direct af waarom ik bij ‘Ome Piet’ was gaan kijken. Ik antwoordde met een verwarde toon: “Dat was helemaal niet de bedoeling. Wist ik veel dat hij daar lag. Ik dacht dat Cees (stiefvader) daar heen liep dus ik liep er stomweg achteraan”. Directe kreeg ik een geruststellende zucht en een arm. Mijn moeder wist dat ik nog nooit iemand dood had zijn liggen.

Met huisdieren heb ik minder succes. Ik heb drie hamsters gehad. Allen zeer snel overleden. Één gestikt vanwege te veel zaagsel. Die andere twee waarschijnlijk vanwege desinteresse van mijn kant. Een dotje goudvissen voortijdig moet doorspoelen. Voor een heel dik konijn ook eerder dan normaal een gat gegraven. Ik denk vanwege stress door de hond. Diezelfde hond is niet veel later overreden door een auto. Twee jaar geleden onze trouwe huisvriend Paddy (ook een hond) laten inslapen. Bezweken aan kanker. Dat was erg rot. Als klap op de vuurpijl is er in datzelfde huis nu een hond waarvan we bij aanschaf al wisten dat het dood gaat. Geboren met hartlittekenweefsel. Vanaf het moment dat ze plotseling gaat flauwvallen is het praktisch gebeurd. Ze was daarom wel gratis. Niet minder lief trouwens! Ik zit overigens na te denken om een kat te nemen..

Maar goed, de dood komt dichterbij. Ik voel het. Krijg er indirect steeds meer mee te maken. Ik ben nu 24 en het is ook best wel bijzonder dat er nog nooit iemand in mijn directe omgeving is overleden. Ooit moet ik er uiteraard aan geloven. Maar ik weet dat ik een vrij emotioneel mens ben dus wellicht leidt het overlijden van een dierbare wel tot een openbaring. De pijn van verlies is mij onbekend en misschien heb je deze wel nodig om een bepaalde stap in het leven juist wel of niet te maken? Van dit laatste gezwets houd ik in ieder geval niet. Ik sta momenteel vrij nuchter in het leven. We merken het vanzelf.