Een lastig parket!

De titel is gestolen. Geef ik direct toe. Niet vanwege de uitdrukking maar vanwege Cees Picauly. Ik vertelde aan mijn ouders waar mijn volgende blog over zou gaan, het zijn trouwe volgers. Cees is conceptdenker en copywriter en zijn tik is direct slogans, limericks en titels te verzinnen wanneer iemand een nieuw ‘succesvol’ idee verteld, er iets wordt gezegd over een nieuwe vlam of er  een spannend jongensboek wordt beschreven.

Ik vertelde aan de eettafel dat ik ging bloggen over de twee vloerboeren in mijn straat.

Ernst Bijl vloeren en Decork hebben hun winkel op de Weissenbruchstraat. Op de hoek van Haarlemmermeerstraat. Ze zitten waarschijnlijk al jaren tegenover elkaar. Waarom? Geen idee! Waarom zou je een parketwinkel beginnen wanneer er al een concurrent aan de overkant zit? Hier moet dus een verhaal achter zitten.

Soms als ik thuis kom dan zie ik bij Ernst Bijl vloeren twee mannen roken en hebben ze bij Decork waarschijnlijk ook maar besloten naar buiten te gaan want die eventuele klant mag niet naar de concurrent. Misschien waren het overigens wel de al wat versleten mannen van Decorck die buiten stonden, en kwamen de Ernst Bij vloeren parketleggers naar buiten om te laten zien dat hun winkel ook diensten verleend op het moment.

Dat de EBV mannen rokend voor hun etalage staan kan je ze niet kwalijk nemen. Zij weten gewoon dat de Western Stand Out met  het Decork personeel wel eens heeeeel lang kan gaan duren. Slaat het weer om, je mag niet naar binnen. Dan laat je zien dat je niet uit het juiste parket gesneden bent.

Er zit dus een leeftijdsverschil tussen de leiding van beide bedrijven. Zou de zoon van de man achter Decorck een dusdanig meningsverschil hebben gehad met vaders dat hij besloot voor zichzelf te beginnen? Al die jaren dat papa Decorck zijn eerste en enige kind alles heeft geleerd over zwevend leggen, lijmen, kliklaminaat, de levensduur van het spul en hoe klantvriendelijk te zijn kost hem nu zijn brood?

Ik zie het helemaal voor me hoe zoon Ernst Bijl vloeren thuis kwam en direct begon het papa Decork parket eruit te slopen. Hij wilde het niet meer zien. Hier zou godverdomme zijn eigen parket komen te liggen. Zijn moeder probeerde hem aan de telefoon nog te kalmeren maar zoon Ernst Bijl vloeren was vastberaden. Papa Decorck wilde niet mee met de laatste trends die zich hadden ontwikkeld op de vloerenmarkt en zoonlief voelde zich tegengehouden in zijn ambities.

De volgende dag begon hij direct met het zoeken naar een bedrijfspand (hij had genoeg parketspaarcentjes) maar hij wilde wel blijven wonen en werken in zijn vertrouwde buurt. Uiteindelijk was het enige pand dat groot genoeg was voor zijn dadendrang tegen over dat van zijn vader. Uit woede tekende hij het huurcontract en Ernst Bijl vloeren was een feit.
Hedendaags komen vader en zoon alleen nog op verzoek van moeders met de kerst bij elkaar. Sinterklaas wordt overgeslagen want er zijn geen kleinkinderen om cadeautjes aan uit te delen.

Laat ik het anders stellen. Het scenario van hierboven moet wel de waarheid zijn. Als een van deze bedrijven er al zat voordat de ander er kwam wat een l*l ben je dan om exact hetzelfde bedrijf te beginnen aan de overkant. Ten eerste omdat je direct ruzie maakt met je overbuur en je klanten hebben een reden om niet direct tot koop over te gaan want misschien is de overkant wel goedkoper.

Dus elke keer als ik deze twee ondernemers zie houd ik vast aan mijn eigen fantasie en grinnik ik. Het zou toch een fantastisch verhaal wanneer dit waar zou zijn. De EO heeft nu het programma ‘Het familie diner’.

Misschien zal ik daar ooit vader Decorck en zoon Ernst Bijl vloeren aan tafel zien zitten met de tranen rollend over hun wangen. Aan het einde van het programma zie je ze elkaar in de armen vliegen. Ze hebben besloten weer samen parket te verkopen. En de moeder dan? Die heeft meer met tapijt.